برنامهریزی و شهرها
مثل شهر- معبدهای مایا در آمریکای مرکزی را بعنوان یک عنصر اعجابآور از فرهنگ و تمدنی که فعالیتهای خود را برنامهریزی میکنند ذکر کردم.
شهرها بعنوان یک بخش مهم از کلیه تمدنها میباشند، بطور کلی فرهنگها بزرگترین اعتباراتشان را در شهرها مییابند. اکثر شهرها برنامهریزی شدهاند گاهی اوقات بطور کلی اما همیشه در یک قسمت وسیع و مشخص دارای برنامهریزی میباشند.
در یک نگاه که طیف وسیعی از موافقان را جلب توجه میکند، برنامهریزی یکی از ضرورتهای برنامهریزی شهرهاست. از این دید میتوانیم با پیگیری پیشرفت شهرهای برنامهریزی شده تاریخچه برنامهریزی شهری را آشکار سازیم. از ابتداء شهر جزئی از فرهنگ انسانی بوده و اولین شهرهائی که کشف شدهاند دارای برنامه بودهاند. و این مطلب از مکان گزینی شبکهای با قاعده در هاراپا (Harappa )، کاببانگان (Kabangan)، و هوهنجو – دارو (Mohonjo-Daro) قدیمیترین شهرهای کاملی که تاکنون شناخته شدهاند مشهود است. این شهرها بین سالهای 2150 تا 1750 قبل از میلاد وجود داشتهاند در یک تمدن که در حاشیه رود سند گسترش یافته بود. برای اثبات بیشتر اینکه این شهرها دارای برنامهریزی بودهاند میتوان به این اشاره کرد که هر سه شهر گرچه صدها مایل جدا از هم قرار داشتهاند امّا از یک طرح استاندارد تبعیت میکردهاند.
شبکه شطرنجی بعنوان پایه برای تنظیم خیابانها و خانهها یک طرح قدیمی میباشد. یک اردوگاه کارگران مصری در سال 2670 قبل از میلاد، این طرح را نشان میدهد. اما آیا این یک طرح میتواند گواهی بر برنامهریزی سیستماتیک باشد.